Odpływając w nicość...

 PO ŚMIERCI

"W przestworów niepokoje

Chmur spodem, niebios dnem

Lecimy obydwoje

Pośmiertnym gnani snem.

5

— «Czy widzisz drogę pylną?» —

— «Stóp czyichś widzę ślad…»

Tak śpieszno nam i pilno

Zobaczyć inny świat!…

— «Znasz nicość, mgłą topazu

10

Przelśnioną tu i tam?…»

— «Znam dziwnie i od razu,

Na niewidziane znam!» —

— «Jakież tu inne kwiaty!

I jaki inny las!»

15

To nie te jeszcze światy,

I jeszcze nie ten czas…

Trzeba nam dalej płynąć,

Za kresem ścigać kres,

I w śmierci się rozminąć

20

I spotkać się wśród łez.

— «Czy wiesz, że twe pieszczoty

Są tylko drganiem tęcz?»

— «O, męcz mnie, duchu złoty,

Miłością trudź i męcz!»

25

Zmęczonym — dłuższa droga, —

Zmęczonym — krótszy zgon.

— «Widziałeś go?…» «Czy Boga?» —

— «Był tutaj.» — «To — nie on!

To — gwiazd naokół czaty,

30

Co śledzą śmierć i nas, —

To nie te jeszcze światy

I jeszcze nie ten czas…»

Trzeba nam dalej płynąć,

Umierać wciąż — bez przerw,

35

Bo nie dość raz zaginąć

Tym, co istnieli wpierw.

— «Czy słyszysz chór skowrończy[1]?»

— «To cienie śpiewać chcą…»

— «Mów ciszej: co się kończy

40

Po śmierci?» — «Nie wiem, co!» —

Kończą się mgły za mgłami,

Lecz nie ustaje żal.

Spójrz — każda dal przed nami —

Wciąż przedostatnia dal!

45

W pozgonnych[2] zórz szkarłaty

Rzuć okiem tylko raz!

To nie te jeszcze światy

I jeszcze nie ten czas…"

B.LEŚMIAN