Pejzaż bez Ciebie...

magda.h-m - pejzaż bez Ciebie 3

"[...]

W wieczornym mroku, we mgle szarej

Idzie przez łąki i moczary,

Po trzęsawiskach i rozłogach,

Po zapomnianych dawno drogach,

Zaduma polna, osmętnica…

Idzie po polach, smutek sieje,

Jako szron biały do księżyca…

Na wód topiele i rozchwieje,

Na omroczone śpiące gaje,

Cień, zasępienie od niej wieje,

Włóczą się za nią żal, tęsknica...

Hen, na cmentarzu ciemnym staje,

Na grób dziewczyny młodej siada,

W świat się od grobu patrzy blada…

[...]       

Idzie samotna dusza polem,

Idzie ze swoim złem i bolem,

Po zbożnym łanie i po lesie,

Wszędy zło swoje, swój ból niesie,

I swoją dolę klnie tułaczą,

I swoje losy klnie straszliwe,

Z ogromną skargą i rozpaczą

Przez zasępioną idzie niwę…

Idzie, jak widmo potępione,

Gwiżdże koło niej wiatr i tańczy —

W którą się kolwiek zwróci stronę,

Wszędzie gościniec jej wygnańczy — —

Nigdzie tu miejsca nie ma dla niej,

Nie ma spoczynku, ni przystani…

Idzie przez pola umęczona,

łamiąc nad głową swą ramiona…

Kazimierz Przerwa-Tetmajer